Rozdział III

Ze zniecierpliwieniem i ekscytacją przekroczyłam próg drzwi. Podążając za blondynem przeszłam około 100 metrów cienkim, jasnym korytarzem. Na końcu niego znajdowały się czarne drzwi. Nie było na nich żadnej tabliczki, czy też kartki, która oznajmiałaby co za owym wejściem się znajduje. Jake uchylił je przede mną, a ja zaglądnęłam niepewnie do środka.

- Nie martw się, nie jestem seryjnym zabójcą.

Mężczyzna uśmiechnął się przyjaźnie, a ja nie wątpiąc w jego słowa weszłam do pomieszczenia. Było ono równie skąpo urządzone co korytarz, który jeszcze przed chwilą przemierzałam. Po prawej stronie, tuż przy ścianie, znajdowała się ciemna, drewniana półka, na której stał zakurzony, biały, pusty wazonik. Nad nią wisiał telewizor plazmowy, w którym akurat szedł serial „Friends”. Uśmiechnęłam się delikatnie, gdy chociaż na ekranie ujrzałam w jakikolwiek sposób znajome mi twarze. Przekręciłam moją głowę w lewo. Przy ścianie naprzeciwko telewizora, rozłożone były pootwierane i rozgrzebane walizki, wypełnione dosłownie wszystkim. Ubraniami, jedzeniem, sprzętem elektronicznym. Gdzieś pośród kabli dostrzegłam nawet toster. Widząc wszystkie te rzeczy uniosłam jedną brew, nie kryjąc zdziwienia. Moją uwagę przykuła jednak kanapa znajdująca się na środku pokoju. Leżała na niej tleniona blondynka przykryta grubym kocem. Gdy weszliśmy z Jake'iem do pomieszczenia nawet nie odwróciła wzroku w naszym kierunku. Uważnie oglądała serial, co chwilę wycierając chusteczką nos. Miałam ochotę spytać kim jest dziewczyna, lecz nie byłoby to na miejscu, gdyż byłam tam tylko gościem.

- Dobry wieczór.

Powiedziałam, nie chcąc wyjść na niewychowaną. Nawet nie wiedziałam, czy powinnam się w ogóle odzywać.

- No tak. To Nina.

Jake wyjaśnił mi, cały czas szukając czegoś w rozłożonych bagażach. Dziewczyna spojrzała na mnie i uśmiechnęła się jakby przymusowo, po czym odwróciła wzrok z powrotem w stronę ekranu. Nie był to jednak uśmiech ukazujący irytację. Wyglądała raczej na zawstydzoną i zamkniętą w sobie. Nieco zaskoczyła mnie jej reakcja, a konkretnie jej brak, lecz mimo wszystko usiadłam na sofie tuż obok niej. Ona siedziała kurczowo, wciąż oglądając serial. Jak zahipnotyzowana.

W przeciągu kilku sekund od mojego spokojnego usadowienia się, do pokoju gwałtownie i głośno wszedł mężczyzna. Był ubrany w ciemny t-shirt, jeansy i adidasy. Miał rozczochrane włosy i krople potu na czole, które szybko przetarł jednym ruchem dłoni. W drugiej ręce trzymał gitarę, której pasek plątał się gdzieś pomiędzy jego nogami, oraz kilkoma palcami podtrzymywał telefon komórkowy. Ed Sheeran. Przyłożył słuchawkę do ucha.

- Przyciemnijcie trochę światła, bo strasznie dają po oczach. I zróbcie coś z tym odsłuchem. Głośniejszy niż muzyka z głośników…

Rozłączył się, po czym zaśmiał się pod nosem i zgarnął z wierzchu walizki butelkę wody mineralnej. Nie odrywał wzorku od telefonu, prawdopodobnie pisząc do kogoś SMSa.

- Z kim rozmawiałeś?

Blondyn spojrzał na rudego kątem oka, bez przerwy przewracając ubrania i kable w bagażach. Ed wpatrzony w telefon i zdyszany odpowiedział.

- Operator. Znowu dali ten głośniejszy odsłuch. Kolejnym razem…

Przerwał, aby napić się wody. Pierwszy raz widziałam człowieka, który w tak szybkim czasie wypił pół butelki 2-litrowego napoju. Wow.

- … sam się tym zajmę.

Gosling prychnął śmiechem i wstał znad walizek, trzymając w ręce ładowarkę do telefonu.

- Już to widzę. Gdy mówisz, że sam się tym zajmiesz, zazwyczaj w ostatnim momencie prosisz mnie. Więc może od razu mnie poproś. Będziemy mieli to z głowy.

Zmierzając do wtyczki, gdzie miał zamiar podłączyć ładowarkę, poczochrał marchewkowe włosy Sheerana i uśmiechnął się ironicznie. Gdy już podłączył telefon spojrzał na mnie i uśmiechnął się całkiem uprzejmie.

- A to jest…

Siedziałam obserwując każdy ich ruch. Nie byłam do końca pewna czy cała ta sytuacja mi się śniła, czy też może umarłam. Wszystko było tak nierealne, że nawet nie dopuszczałam do swojego umysłu opcji, iż wszystko mogłoby wydarzyć się naprawdę. Musiałam dość komicznie wyglądać, gdy siedziałam bez ruchu przez kilka minut i wyłącznie wpatrywałam się w prostą i niezbyt ciekawą konwersację mężczyzn.

- To jest, to jest, to jest…

Jake zmrużył oczy i pstrykał palcami za każdym powtórzeniem tego wyrażenia, chcąc przypomnieć sobie jakie też mogłam nosić imię. Odczekałam jeszcze kilkanaście sekund, kiedy to zdążył jeszcze sporo razy powtórzyć „to jest”, aż w końcu się odezwałam.

- To jest Ola.

Przewróciłam teatralnie oczami, gdyż byłam nieco zażenowana umiejętnościami aktorskimi Jake’a. A konkretnie ich brakiem.

- Hej.

Odpowiedział szybko Ed, po czym szybko podszedł do kanapy. Byłam przekonana, że podszedł, aby się ze mną przywitać, jednak ominął mnie, nawet nie spoglądając mi w oczy i usiał tuż obok Niny. Pocałował ją troskliwie w czoło, następnie uśmiechając się delikatnie.

- Jak się czujesz… ?

Spytał szeptem, gdyż blondynka wyglądała na nieźle przeziębioną. Miała mocno zaczerwienione policzki i szkliste, wręcz migoczące oczy.

- Źle.

Odpowiedziała chłodno, cały czas oglądając uważnie serial. Przyglądałam się dokładnie każdemu ich ruchowi. Wyglądali bardzo specyficznie. Oczywiście nie mogłam oceniać ich związku, o ile związkiem to w ogóle było, ale do osób szczególnie okazujących swoje uczucia raczej nie należeli. Przynajmniej ona. Może było to spowodowane chorobą? A może po prostu czuła się niezręcznie, gdyż ja byłam tuż obok nich? W sumie to nie miało znaczenia. Bardziej zastanawiało mnie to, jakim cudem wytrzymuję siedząc tuż obok Eda Sheerana całującego troskliwie swoją dziewczynę w czoło. Moje serce gotowało się z rozczarowania i dezorientacji. Miałam ochotę wyskoczyć przez okno, którego w tym pomieszczeniu nawet nie było. Rozmyślania przerwał dźwięk dzwoniącego telefonu. Rudy wysunął iPhone’a z kieszeni spodni i odebrał.

- Okej, idę.

Szybko się rozłączył, po czym spojrzał na Jake’a i spytał oszczędzając na słowach.

- Już?

Jake uśmiechnął się potakując głową, po czym podszedł do mnie i złapał mnie za rękę, żeby pomóc mi wstać. Ed zgarnął gitarę z kąta obok walizek i wyszedł z pokoju zostawiając otwarte drzwi. Ja podążałam za blondynem, który wydawał się być jedyną miłą osobą w całym budynku. Po kilku minutach spaceru po przedziwnych korytarzach i klatkach schodowych, dotarliśmy na backstage. Ed opierał się o ścianę, próbując na szybko pierwsze akordy piosenek i podśpiewując pod nosem. Jake rozglądnął się szybko, po czym wprowadził mnie po kilku czarnych schodkach na scenę. Momentalnie zobaczyłam kilka tysięcy roześmianych i radosnych ludzi, nieustanne flesze aparatów i gdzieniegdzie pomarańczowe koszulki i plakaty. Blondyn jednak szybko poprowadził mnie za rękę przez scenę i wprowadził na widownię.

- Stój tutaj. Jak będzie jakiś problem z przepychającymi Cię fanami, zgłoś to do ochroniarzy. Masz po prostu stać w pierwszym rzędzie i ładnie się uśmiechać, bo fotograf musi mieć dobre zdjęcia. Okej?

Abym mogła cokolwiek usłyszeć musiał bardzo głośno krzyczeć, a i tak nie zrozumiałam do końca co powiedział. Jednak dla świętego spokoju po skończeniu jego monologu potaknęłam głową i uśmiechnęłam się miło, aby móc już w spokoju delektować się koncertem.

Na scenie pojawił się Ed. Fani dosłownie oszaleli. Jeszcze nigdy w życiu nie słyszałam tylu pisków, wrzasków, płaczów i śmiechów naraz. Reakcja widowni była mieszaniną wszystkich uczuć. Jednak ja, zamiast cieszyć się z tego, że w końcu mam okazję zobaczyć mojego idola, czułam okropny ból. Przeanalizowałam wszystko co zobaczyłam za kulisami tego wielkiego show i czułam rozczarowanie. Spodziewałam się, iż tego wieczoru przyjdzie mi zobaczyć zupełnie innego Sheerana. Ten, którego miałam okazję spotkać, posiadał cechę, której obawiałam się najbardziej – obojętność. Przez pierwsze kilka minut koncertu, na mojej twarzy nie można było dostrzec żadnych emocji. Dopiero gdy przypomniałam sobie, iż Jake poprosił mnie o uśmiech i radość, w momencie zaczęłam się sztucznie cieszyć. Wyłącznie dla uprzejmego blondyna.

Po wykonaniu bisu, fani powoli zaczęli opuszczać salę. Ja cały czas kurczowo trzymałam się barierki i liczyłam na to, że jeszcze będę miała okazję spotkać się z Jake’iem i choćby porozmawiać. Minęło kilkadziesiąt minut i już miałam zamiar się zbierać, gdy w końcu zza kulis wyłoniła się ta uśmiechnięta twarz z papierosem w ustach.

- Ty wciąż tutaj?

Zaśmiał się i przeskoczył przez barierkę, po czym oparł się o nią prawą ręką.