Rozdział X

Drugą dłonią objęłam jego kark i przyciągnęłam bliżej swojej twarzy. Czując, jak jego czoło delikatnie opiera się o moje, przygryzłam delikatnie jego dolną wargę. Przez chwilę trzymałam go w niepewności, lecz w ułamku sekundy moje ręce znalazły się na ramionach mężczyzny i odrzuciły go, przez co znalazł się on przy ścianie naprzeciwko. Nie wiedziałam nawet skąd miałam w sobie tyle siły, by z taką gwałtownością odrzucić go w tak krótkim czasie na odległość dwóch metrów. Rozpalona i wciąż podekscytowana właśnie zaistniałą sytuacją, zapaliłam światło, a następnie oblizałam szybko wargi. Ed opierał się plecami o ścianę naprzeciwko. Miał opuszczoną głowę, a jego oddech wariował jak po kilkugodzinnym biegu. Z zupełną obojętnością powiedziałam.

- Szczeniackie zagranie, Sheeran. Widzisz odsłonięte nogi dziewczyny i rzucasz się na nią zupełnie pomijając fakt, że przecież jej nie znosisz.

Uniosłam jedną brew, po czym zaśmiałam się sarkastycznie. Udało mi się w końcu wprowadzić rudzielca w zakłopotanie. Ten ruch wydawał się być odpowiednim odegraniem za jego nieprzyjemne nastawienie do mojej osoby, dlatego odzyskując pewność siebie naciągnęłam sukienkę w dół i odwróciłam się, po czym wykonałam kilka kroków w stronę schodów. Postanowiłam jednak jeszcze coś dorzucić. Zatrzymałam się na moment i wciąż stojąc tyłem do mężczyzny, dodałam.

- Beznadziejnie całujesz.

Uśmiechnęłam się sama do siebie, celebrując w myślach moje małe, wielkie zwycięstwo. Usatysfakcjonowana ruszyłam szybszym krokiem, gdyż chciałam się już znaleźć w towarzystwie Goslinga.

Gdy tylko przekroczyłam próg namiotu, Jake podbiegł w moją stronę i złapał mnie za rękę, chcąc wyprowadzić mnie na środek parkietu. Wyczuwając jego zamiary zaśmiałam się i założyłam włosy za ucho. Stojąc już pośród tańczących gości, ułożyłam jedną z dłoni na ramieniu towarzysza, a drugą wplotłam w jego palce i uśmiechnęłam się szeroko.

- No i znowu zaczynamy tą katastrofę…

Szepnęłam cicho spoglądając dyskretnie na moje sztywne nogi, które nie wykazywały jakichkolwiek chęci współpracy z resztą ciała. Bez butów szło mi całkiem nieźle, gdyż Jake nie wyczuwał wtedy jak depczę mu po stopach. Jednak stosunkowo wysokie szpilki znacznie utrudniały zadanie. Gdybym choć milimetrowym kawałkiem szpilki zetknęła się z nogą Goslinga, najprawdopodobniej już nigdy nie chciałby ze mną tańczyć.

- Nie, to będzie inna katastrofa. Tym razem zabijesz walca.

Dodał blondyn, również spoglądając w dół. Jego mina nie wykazywała już takiego entuzjazmu jak chwilę wcześniej. Zapewne dostrzegł to narzędzie zbrodni, zwane Valentino, na moich stopach i już wyobraził sobie jak wyglądałyby jego podeptane nogi. Mimo tego, iż moim towarzyszem był Jake, którego opinia o moim sposobie tańca zupełnie mnie nie interesowała, słowo „walc” powodowało u mnie ścisk żołądka. Jak miałby wyglądać Gosling szalejący po całej sali z gracją i wdziękiem, posiadając u boku kalekę w szpilkach i obcisłej sukience?

- Jake, kochanie, chodź tu na chwilkę. Z towarzyszką.

Usłyszałam uprzejmy, damski głos, dobiegający gdzieś z drugiej części namiotu.

- No to potańczyliśmy…

Podirytowany i zawiedziony mężczyzna odetchnął, a następnie złapał mnie za rękę i prowadził w dość szybkim tempie pomiędzy bawiącymi się gośćmi. Cudem było, że jeszcze nie wylądowałam na podłodze, w końcu szpilki nie należały do grona przyjaznych mi butów. Zatrzymaliśmy się przed stolikiem państwa młodych. Pary młodej jednak przy nim nie było, gdyż zapewne dobrze bawili się na parkiecie. Siedziała przy nim wyłącznie Pani Gosling – Beth, oraz Pan Gosling – znany mi już Steve. Imię mamy Jake' a znałam z plakietki. Bethany wskazała ręką na dwa wolne miejsca przy stoliku, a gdy już je zajęliśmy, uśmiechnęła się do mnie szeroko i zaczęła.

- No synku, przedstaw swoją towarzyszkę.

Jego rodzice nie spuszczali ze mnie wzroku. Gdybym tylko wiedziała, że spotka mnie taka sytuacja, nigdy nie założyłabym tej wyzywającej miniówki i nie robiła z moich włosów kopy siana.

- Tata już ją poznał. To Alexandra. Alex – to moi rodzice.

Sytuacja była jak dla mnie dość komiczna. Nigdy nie spodziewałam się, że mogłabym kiedykolwiek poznać rodziców Jake’ a. A co dopiero w taki sposób. Gdy przedstawiał mnie swoim rodzicom bardzo ciężko było mi powstrzymać śmiech, ale jednak powinnam zachowywać się poważnie, więc opanowałam się, wstałam powoli i wyciągnęłam dłoń w kierunku Pani Gosling.

- Alexandra, miło mi.

Kobieta ujęła delikatnie moją dłoń, a następnie spojrzała na męża z widoczną satysfakcją. Czyżby spodobało jej się moje „kulturalne i poważne” zachowanie?

- Witam Cię, słoneczko. Przepraszam Cię za pytanie, ale mój syn oczywiście skutecznie unika rozmów ze mną… Jesteście parą?

No tak… Nie wiedziałam, czy lepszym wyjściem byłoby ściągnąć buty i sukienkę, zostawić je na stole i uciec, czy też wziąć łopatę i zakopać się pod ziemią. Ten dylemat był jedynym aktualnie znajdującym się w mojej głowie. Dłonie, które wiecznie były chłodne i matowe, zaczęły pocić się jak przed rozszerzoną maturą z matematyki, chociaż nie czułam jakiegokolwiek stresu. Pytanie raczej mnie rozdrażniło. A Aleksandra Sulewska czuła rozdrażnienie tylko wtedy, gdy nie znała odpowiedzi na zadane jej pytanie.

Podczas gdy na mojej twarzy nie ukazywały się żadne emocje, pod stołem prawa noga coraz mocniej naciskała szpilką na nogę Goslinga. Spojrzałam na niego, a on w tym samym momencie odwrócił głowę w moim kierunku. Nasze spojrzenia powinny wymieniać się jakimiś konkretnymi informacjami, gdyż tak właśnie wyglądało to w filmach, aczkolwiek w jego oczach widziałam tylko niebieskie tęczówki i szerokie źrenice. Mógłby się w końcu odezwać, gdyż nawet nie wiedziałam jaka była wersja oficjalna naszego wspólnego przyjścia na imprezę.

- Nie, to przyjaciółka.

Dziękuję Gosling. Bardzo dziękuję.

- Przyjaciółka… Tak to się teraz mówi.

Jego ojciec odpowiedział uśmiechając się szeroko, a następnie wraz z małżonką roześmiali się głośno. On ciężkim basem, a ona dokuczliwie piskliwym sopranem.

- Mamo, za chwilę tort, rzucanie bukietem. Nie mogę pozwolić, żeby Alex ominęła to ważne wydarzenie…

Bethany poruszyła się, gdy tylko usłyszała słowa „tort” oraz „bukiet” - wstała natychmiastowo.

- Jasne, idźcie zająć miejsca. Sprawdzę co z tym cateringiem...

Jake ponownie złapał mnie za rękę i ruszyliśmy w stronę naszego stolika. Siedzieli już przy nim nasi towarzysze – Nesbitt oraz Sheeran. Znajdowali się blisko siebie, trzymając się za ręce. Śmiali się opowiadając sobie zapewne jakieś zabawne historyjki. Wyjątkowo, rudzielec nie miał przy sobie telefonu, co niesamowicie mnie zdziwiło. Gdy tylko spostrzegł, iż stoję już przy swoim krześle i mam zamiar się dosiąść, niesamowicie się speszył i zamilkł. Czując wyższość zajęłam miejsce i spojrzałam na Ninę uśmiechając się delikatnie.

- Coś mnie ominęło?

Blondynka jak zwykle odwzajemniła mój uśmiech i odpowiedziała skromnie.

- Nie bardzo, typowe wesele.

Wzruszyła ramionami rozglądając się po sali i obserwując zasiadających na swoje miejsca gości. Ed również krążył wzrokiem po pomieszczeniu, ale zapewne nie po to, aby zlustrować towarzystwo. Po prostu unikał jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego ze mną, z resztą nie dziwiłam mu się. Spojrzałam jeszcze na Jake’ a, który obejmował mnie ramieniem. Wpatrywał się w kobietę zajmującą miejsce przy stoliku druhen i drużbów. Gdy tylko szatynka zerknęła w naszą stronę, Gosling odczepił od niej swe spojrzenie i przekręcił głowę w moją stronę.

- Kto to?

Spytałam szeptem bacznie obserwując mimikę towarzysza.

- Moja ex. Ale spokojnie, nie jestem typem faceta, który rozpacza po stracie kobiety.

- Chociaż tyle…

Uśmiechnęłam się do mężczyzny, starając się zmyć nutę irytacji z jego twarzy.

- To dlaczego tak się jej przyglądasz?

Spytałam szybko, gdyż ciekawość przebiła dobre maniery. Jak zwykle.

- Widzisz tego faceta obok niej? Byliśmy w trójkę dobrymi znajomymi. Ja, Henry i Silvia. Spotykałem się z Silvią i trzymaliśmy się z Henrym, bo w sumie nie miał przyjaciół. Jak tylko zacząłem wyjeżdżać do Londynu, żeby tworzyć coś z Sheeranem – Silvia przylepiła się do Henry' ego.

- Czyli całowała się z nim pod Twoją nieobecność… ?

Odwróciłam wzrok w kierunku rudzielca i uśmiechnęłam się złośliwie. On, gdy tylko usłyszał pytanie, spojrzał na mnie z zupełnym zaskoczeniem. Wyglądał na przerażonego. Czyżby sądził, że powiem o tym Goslingowi? W dodatku na weselu? Poklepałam blondyna po ramieniu i uniosłam ku górze kącik ust.

- Będzie dobrze.

- Ale nie jestem smutny. Po prostu wpieprza mnie fakt, że ta łajza nigdy ze mną nie zerwała! Po prostu przestała się odzywać!

Roześmiałam się głośno, co skupiło na mnie uwagę ludzi z pobliskich stolików. W tamtym momencie nie potrafiłam się już powstrzymać. Mogłam z czystym sumieniem stwierdzić, że uwielbiałam Jake’a. Takiego jakim był.

- Jak wyglądam?

Szepnęłam, starając się zapytać jak najdyskretniej.

- Świetnie…

- To dobrze.

Odpowiedziałam półgłosem, po czym upewniłam się, iż Silvia patrzy na Jake’a. Gdy czułam na sobie spojrzenie dziewczyny, uśmiechnęłam się do Goslinga, po czym pocałowałam go delikatnie nieustannie się uśmiechając. Po skończonym przedstawieniu złapałam go za rękę i powiedziałam przez zęby.

- Wisisz mi za to duże piwo.

Jake roześmiał się, a następnie ponownie spojrzał na szatynkę. Dziewczyna wyglądała na porządnie zmieszaną i zawstydzoną.

- Bardzo duże. Dziękuję, kochanie. Jesteś równie wredna jak ja.

Objął dłońmi moją twarz i ucałował mnie w czoło, przez co poczułam się jak małe dziecko. Uśmiechałam się przy tym z dumą. Następnie wlepiłam wzrok w szare tęczówki rudzielca, które właśnie na mnie spoglądały i dodałam.

- Znam się na tym.

- Wysiadaj. Prześpisz się u mnie.

Zegar w samochodzie wskazywał godzinę trzecią w nocy. Na zewnątrz panowała ciemność, a tuż nad jezdnią unosiła się mgła. Jake zatrzymał się przed wejściem do kamienicy, w której znajdowało się moje mieszkanie, lecz nie zgasił silnika. Miał zamiar wysadzić mnie i powrócić do mieszkania, gdzie zapewne dojechał już Ed i Nina. Słysząc moją propozycję uniósł jedną brew i uśmiechnął się powoli, gdyż zmęczenie po ciężkiej nocy spowalniało mimikę.

- Nie wyobrażaj sobie za dużo.

Dodałam i zaśmiałam się zachrypniętym, wycieńczonym głosem, po czym otworzyłam drzwi. Gdy tylko poczułam chłód, który uderzył mocno w moją twarz oraz odsłonięte nogi, zawyłam cicho i skrzywiłam się z rozczarowaniem. Postanowiłam przeciwstawić się nieprzyjemnej temperaturze i opuściłam pojazd. Gosling zgasił silnik, gdyż przesadne przemęczenie jednak przekonało go do noclegu w moim mieszkaniu. Otworzył ślamazarnie drzwi, po czym zamknął samochód pilotem i powędrował za mną w stronę drzwi wejściowych. 

Gdy już otworzyłam drzwi i znaleźliśmy się wewnątrz, zapytałam w zwolnionym tempie.

- Herbatka? Kocyk? Wiśniowy tytoń?

Po wypowiedzeniu tych trzech pytań, niesamowicie wycieńczona przeszłam do kuchni i postawiłam wodę na gorące napoje. Jake odpowiedział po kilku minutach.

- Dwa pierwsze – czytasz mi w myślach. Ale tytoń? Przesłyszałem się?

Uśmiechnęłam się sama do siebie zawieszając wzrok na ogniu, który ogrzewał spód czajnika. Odpowiedziałam, przymykając na chwilę oczy.

- Gemma, moja przyjaciółka, zostawia u mnie zawsze swój „zestaw małego palacza”. Mam ochotę na dobry, wiśniowy tytoń.

Odetchnęłam, przypominając sobie woń wiśni, która zawsze towarzyszyła zadymie, jaką Gemma robiła w mojej kuchni gdy paliła papierosa za papierosem.

- No dobrze Pani Alexandro.

Gosling przeszedł przez korytarzyk i znalazł się w salonie. Gdy tylko w jego pole widzenia wpadła kanapa, rozłożył się na niej i nawet przez myśl mu nie przeszło, by wstać. W międzyczasie zdążyłam zaparzyć dwie, zielone herbaty, a następnie wzięłam się za grzebanie w komodzie znajdującej się w korytarzu, gdyż właśnie tam moja przyjaciółka chowała swoje skarby. Gdy pod stertą apaszek, przypadkowych pomadek i przeróżnych drobiazgów znalazłam małą, różową reklamówkę uśmiechnęłam się do siebie ospale i przeszłam kilkoma krokami do pokoju gościnnego. Blondyn leżał nieruchomo, ręką zasłaniając oczy. Usiadłam na skraju sofy i położyłam siateczkę na ławie, która znajdowała się naprzeciwko mnie. Odetchnęłam głośno, gdyż po tej wyczerpującej, zarówno fizycznie jak i psychicznie, nocy, miałam wszystkiego serdecznie dość. Z lekkim uśmiechem przyjrzałam się Jake’ owi, po czym nachyliłam się nad nim i powiedziałam dość głośno.

- Herbata.

Blondyn ocknął się i z zaskoczeniem otworzył szeroko oczy. Gdy tylko usiadł obok mnie na kanapie, wziął głęboki wdech i uśmiechnął się.

- Jeszcze raz mnie tak wystraszysz, a jutro obudzisz się bez włosów.

Posłałam mu złośliwy uśmiech, a następnie zabrałam się za otwieranie reklamówki. Gdy już uporałam się z kawałkiem różowego plastiku, szybkimi i zręcznymi ruchami przygotowałam bletki oraz tytoń i skręciłam dwa papierosy. Jednego z nich włożyłam blondynowi do ust, a drugiego sobie. Z blatu zgarnęłam zapalniczkę i odpaliłam oba papierosy. Czując wiśnię, która rozchodziła się zarówno w moich płucach jak i po całym pomieszczeniu, uśmiechnęłam się, delikatnie mrużąc przy tym oczy.

- Herbatki?

Spytałam rozbudzonym głosem, a Jake z nieustannie smętną i zaspaną barwą, odpowiedział.

- Jasne…

Przeszłam do kuchni, pomiędzy wargami podtrzymując skręconego papierosa. Gdy tylko podeszłam do blatu, usłyszałam pytanie.

- Robimy godzinkę zwierzeń?

- Czemu nie...

Odpowiedziałam, skupiając się na polerowaniu ściereczką łyżeczek do herbaty. Nawet nie doszło do mnie, iż Gosling chciał zbombardować mnie niezręcznymi pytaniami. Zanim zdążyłam sobie uświadomić, jak zabrzmiało jego pytanie, padło kolejne.

- Z kim się ostatnio całowałaś?

 ~ * ~

Koniec "ciszy przed burzą". Doczekaliście się upragnionego rozwiązania akcji. Mam nadzieję, że zaskoczyłam, bo od tego tutaj jestem! 

Ps Dziękuję za przemiłe komentarze. Z każdym kolejnym który czytam, coraz szerzej się uśmiecham. Lubię umilać Wam życie, chociażby w taki prosty sposób. Poprzez pisanie bloga. Pozdrawiam Was wszystkich i całuję.